நிறங்களற்ற நிசப்த வெளியில்...

ஆதவன் மெல்ல மெல்ல கடலுக்குள் அமிழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அந்தியில் “வசீகரா.. என் நெஞ்சினிக்க” என மொபைல் சிணுங்க “இன்னும் 15 நிமிஷத்துல நான் அங்கே இருப்பேன், ரெடியா இரு” என்றாய். “என்னடா அவசரம்” என்பதற்குள் “ட்ராஃபிக் போலிஸ் பாக்குறாண்டா, வந்து பேசறேன்” வைத்து விட்டாய்.

அடுத்த பதினைந்து நிமிடங்களில் காருக்குள் நாமிருவரும். “என்னடா திடீர்ன்னு”

“இப்போ நேரா உன் ஃப்ளாட்டுக்குப் போறோம். அங்கே உன் ஃப்ரெண்ட் உன் ட்ரெஸ்ஸஸ் பேக் பண்ணி வெச்சிருப்பா. 2 நாள் வெளியூர் போறோம்”

“ஓய், கொழுப்பா. நான் வரல. இப்படியெலலாம் திடீர்ன்னு கூப்பிட்டா வர முடியாது”

“ஹலோ, உங்ககிட்ட அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கிட்டெல்லாம் கூட்டிட்டுப் போக முடியாது” அதற்கு மேல் என்னைப் பேச விடவில்லை நீ.

நெடுந்தூரப் பயணம் ஆரம்பமானது. அதன் பின் ஒரேயொரு முறை கேட்டேன் “எங்கே போறோம்?” “நம்மிருவருக்கு மட்டுமேயான உலகத்திற்கு” இதற்கு மேல் தெளிவாக நீ சொல்லப்போவதில்லை எனத் தெரிந்ததால் எங்கே போகிறொமென்ற கவலையின்றி உன்னுடன் போகிறேன் என்ற மகிழ்ச்சியில் பேச ஆரம்பித்தேன். “எப்போடா கார் ஓட்டக் கத்துத் தருவ, ஃப்ராட்” “அதான் ட்ரைவர் நானிருக்கேனே மேடத்துக்கு. என்ன கவலை”

“ஏசியை செட் செய்து விட்டு, ஏ.ஆர்.ரஹ்மான்?” என்றாய். “இல்லை, இளையராஜா” என்றேன். சிரித்து விட்டு ப்ளேயரை ஆன் செய்தாய். “ஏதோ தாகம்.. ஏனோ மோகம்..” ஜானகி உருக, உன் முகம் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தேன். அடுத்தடுத்து எஸ்.பி.பி.யும் சித்ராவும் சேர்ந்து தொடரத் தொடர ஆரம்பித்து விட்டாய் நீ. “ஹேய், இது என்ன சாங் தெரியுமா.. என்ன ம்யூசிக். சே.” இப்படியாக எனக்குப் பிடித்தது, உனக்குப் பிடித்தது, நம் ரசனை, வெறிச்சோடிய சாலைகள், அதற்குள்ளே தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் நீண்ட பயணம், கனவு, கற்பனை, காதல்... நீ பேசிக் கொண்டேயிருந்தாய். நான் எப்போது தூங்கினேனெனத் தெரியவில்லை.

மேனி சுடா வெயில் மேலே விழ கண் விழிக்கவிருந்த நிமிடம் என் மேலிருந்த ஷால்வையில் நிறைந்திருந்தது உன் அன்பு. மெல்ல விழி திறந்து “எங்கேடா இருக்கோம். மணி என்ன” என்றேன். இப்போதும் ஹாரிஸ் ஜெயராஜ் மெதுவாய் கசிந்து கொண்டிருந்தார். “ஆச்சு, இன்னும் பத்து நிமிஷம்” அரை மணி நேரத்தில் கெஸ்ட் ஹவுஸ் அடைந்தோம். “அப்பாவோட ஃப்ரெண்டோடது. ரொம்ப நாளா போக சொல்லிட்டிருந்தாரு. இப்போ தான் நேரம் கிடைச்சது.”

பயணக் களைப்பேயில்லை எனக்கு. “பாவம்டா நீ. நைட் முழுக்க ட்ரைவ் பண்ணியிருக்க. ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ” “நீ பக்கத்துல இருக்கும் போது நான் எப்படிடி டயர்டாவேன்...” இப்போதும் உன் முகம் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தேன். “சரி, சீக்கிரம் ரெடியாகு. வெளில போறோம்” கிளம்பி காலை உணவு முடித்து வெளியேறுகையில் சூரியன் வெளியேறவா வேண்டாமா என்ற யோசனையிலேயே இருந்தான்.

பெரிய கடற்கரை. தூரத்தில் மனிதர்களின் தலைகள் மட்டுமே சிறிதாய்த் தெரிந்த தனிமை. அலைகளின் ஆர்ப்பரிப்பு. மனம் துள்ளியது. அலைகளுக்குள் நுழைந்து, எழுந்து ,தொலைந்து, தேடி, விளையாடிக் குளித்துத் திளைத்து வெளிவருகையில் உன் அண்மை தேவைப்பட்டது. கொஞ்ச நேரம் மணலுக்குள்ளும் குளித்து விட்டுக் கரையிலமர்ந்தோம். நீல அலைகளையும் மறுபுறத்துத் தூரத்துப் பச்சைச்செடிகளையும் உன் கரம் பற்றி ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். “பிடிச்சிருக்கா” என் கண்கள் பார்த்துக் கேட்டாய். “ரொம்ப தேங்க்ஸ்டா” மார்பு பற்றி அணைத்து சொன்னேன்.

மறுபடி அறை சென்று உடை மாற்றிக் கொஞ்சமாய் சுற்றிப் பின் களைத்துத் திரும்பி ஓய்வெடுத்துக் கண் விரிக்கையில் “கிளம்பலாமாடா” தலை கோதிக் கொண்டே கேட்டாய். “இப்போ எங்கேடா?” “டின்னர்”

வெளிர் நீல நிற ஜீன்ஸும், கட்டமிட்ட ஆரஞ்சு நிற சட்டையும் என்னை என்னவோ செயததென்னவோ உண்மை தான். ப்ளூ நிற சல்வாரும், நாவல் பழ நிற காட்டன் குர்தாவும் சரியாக இருந்தன எனக்கு. “லுக்கிங் கார்ஜியஸ்” கைகளால் இடுப்பைச் சுற்றிக் கொண்டாய். நான் ஒன்றும் சொல்லாமல் கேசம் வருடி சிரித்தேன்.

மொத்தமாய் இருட்டான பிரதேசம். துணைக்கு அலைகளின் சத்தம் மட்டும். இருக்கையிலமர்ந்த பின் நடுவிலிருக்கும் மெழுகை ஏற்றினாய். “நைஸ் அரோமா”. பதிலாய்ப் புன்னகைத்தேன். “நல்ல இடம். அமைதியா, நிம்மதியா, முழுமையா இருக்கு” என்றேன் உன் கண்களை நோக்கி. “தெரியும்” இருபது நொடிகள் எதுவும் பேசவில்லை. புதுமையான மௌனத்தை உடைத்தாய் “இந்த ஹோட்டல் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சது. நண்பர்களோட வந்திருக்கேன். பால்கனில நின்னு கடலைப் பார்க்கற மாதிரி சாப்பிடும் போதே கடலைப் பார்த்திட்டே இந்தக் காற்றை ரசிச்சிட்டே மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் என் தேவதையைப் பார்க்கணும். உனக்கும் பிடிக்கும்னு நினைச்சேன். சொன்னா சஸ்பென்ஸ் போய்டும்னு தான் சொல்லல.”என்றவாறே என் இடக்கரம் பிடித்து மோதிரம் நுழைத்தாய். வெட்கத்தில் முகமெல்லாம் சிவந்திருந்தது.

உணவு வேளையில் உணவெங்கே உள்ளே போனது... இரவுணவிற்குப் பின் காற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு கொஞ்சம் நடந்தோம். “உட்காரலாமா” மெலிதாய்க் கேட்டேன். தூரப் பாறை ஒன்றில் அமர்ந்தோம். கொஞ்சம் தயங்கி உன் தோளில் சாய்ந்தேன்.

வாழ்வின் சிறந்த நேரமாகத் தெரிந்தது. உன் தோளில் சாய்ந்தவாறே கடலோரத்தில் அமர்ந்திருந்தேன். நிலா இன்னும் பிரகாசமாய் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. “இதோ நானுமிருக்கிறேன்” என்றவாறு அலைகளும் உயர எழத் துவங்கின. எதைப் பற்றிய கவலையுமின்றி என் கை பற்றிக் கொண்டிருந்தாய். நான் எரிந்து கொண்டிருந்தேன். எதுவும் பேசத் தோன்றவில்லை. நிசப்த வெளியில் இரு மனங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தன.