நம் தாய்த்திரு நாடு இந்தியா

அஜ்மல் கசாப் - கடந்த 10 நாட்களாக செய்தித் தாள்களின் தலைப்புச் செய்தியில் இடம் பெற்றிருக்கும் பெயர்.

இவர் யார், இவர் செய்த குற்றமென்ன என்பது எந்தவொரு இந்தியருக்கும் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. நவம்பர் 26, 2008 இல் இந்தியாவையே உலுக்கிப் போட்ட தீவிரவாத சதியில் மும்பையில் கிட்டத்தட்ட 100 பேர் உயிரிழந்தனர். 200 பேருக்கும் அதிகமானோர் காயமடைந்தனர். அந்த நாள் மும்பையின்/இந்தியாவின் வரலாற்றில் பெரும் சோக முத்திரையைக் குத்திச் சென்றுள்ளது.

போன வாரம் இக்குற்றவாளியின் தீர்ப்பை மறுபரிசீலனை செய்யும் படி மனு தாக்கல் செய்துள்ளார் அவர் தரப்பு வக்கீல். இவருக்கு தூக்குத் தண்டனை விதிக்கக் கூடாதென்றும், அவர் வயதைக் கருத்தில் கொண்டும், மனித நேயத்துடனும் தூக்கு தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக மாற்றியமைக்குமாறும் கேட்டுக் கொண்டுள்ளார்.

அஜ்மல் கசாப் தனது முதல் நீதிமன்ற ஆஜரில் சொன்னதை எத்தனை பேர் அறிவரோ. அவர் சொன்னது: “நான் நடந்தவற்றிற்கு மிக வருந்துகிறேன். என்னால் இன்னும் பலரைக் கொன்றிருக்க முடியும். ஆனால் அதற்குள் போலீஸ் வந்து எங்களுக்குத் தொந்தரவு செய்து விட்டனர். இன்னும் என் மனதுள் இருக்கும் நீங்கா வருத்தம் என்னால் இன்னும் பல இந்தியர்களைக் கொல்ல முடியாமல் போனது தான்”. இதற்கு மேலும் ஒரு இந்திய வக்கீல் பணத்திற்காக அவரைக் காக்கத் துடிக்கிறார் என்றால் தலையில் அடித்துக் கொள்ள வேண்டியுள்ளது.

இப்பிரச்சனையைப் பற்றி நண்பரொருவரிடம் சேட்டிக் கொண்டிருக்கையில் சொன்னார், “சண்டியர்ல கமலஹாசன் மட்டும் தூக்குத் தண்டனை கூடாதுன்னு சொன்னா ரசிச்சுப் பார்க்குறீங்க. நிஜத்துல ஒரு உயிரின் மதிப்பு உங்களுக்குத் தெரியவில்லையே!” இது அடுத்த அவலம். இந்தியப் படங்கள் பார்த்து நம்ம மக்கள் ரொம்பக் கெட்டுப் போயிருக்காங்க. இப்படிக் கமலஹாசன் சொன்ன பேச்செல்லாம் கேக்கணும்னா அடுத்ததா ஒரு லேப்டாப்பை எடுத்துக்கிட்டு ஒரு மொட்டை மாடில உக்காந்து தீவிரவாதிகளை அழிக்க சதி பண்ணனுமா.. என்ன இது சின்னப் புள்ளத் தனமா...

நிச்சயம் ஒருவர் உயிரைக் கொல்லும் உரிமை மற்றவருக்கில்லை என்பதை நான் ஏற்கிறேன். அதே நேரத்தில் இந்திய நாட்டில் வாழும் நம்மைக் காக்கும் உரிமை நம் அரசுக்கு உண்டென்பதால் தூக்கு என்பதே சரியான தீர்ப்பாக அமையும். படம் எடுத்து உங்களைக் கொல்ல வரும் பாம்பிற்கு முன் மண்டியிட்டு “வேண்டாம் பாம்பே. என்னை விட்டுடு. நான் உன்னை அடிச்சா உனக்கு வலிக்கும். அதுனால நீயும் இங்கேயிருந்து போயிடு” என சமரசம் பேசிக் கொண்டிருப்பீர்களா? இல்லை தானே. அதே போல இவரும் இல்லை இதுவும் ஒரு விஷக் கிருமி. இதை நம் நாட்டில் இத்தனை நாட்கள் வைத்திருந்ததே பாவத்திற்குரிய செயல். சீக்கிரமே தூக்கிலிடுவதே முறை.

இவரை சிறையில் வைக்க இந்திய அரசு நாளொன்றுக்கு லட்சக் கணக்கில் செலவிட்டு வருகிறது. கடந்த ஒன்றரை ஆண்டுகளாக இவருக்காக செலவழிக்கப்பட்ட காவல் துறையினர், பொருட்செலவு, இவருக்கான பந்தோபஸ்துப் பணிகள் என நம் மக்களின் வரிப்பணம் அல்லோலகல்லோலப்பட்டுள்ளது. இவருக்கு ஆயுள் தண்டனை வழங்கும் படி பரிந்துரை செய்யும் நல்லவருக்கு ஒரு விஷயம் “நாளை நீங்களோ உங்கள் உறவினரோ பயணப்படும் விமானத்தை ஹை-ஜாக் செய்து இந்தத் தியாகியை விடுதலை செய்யச் சொல்லி வரும் மிரட்டலுக்குத் தயார் என்றால் இவரைக் காப்பாற்றுங்கள்”. ஏனெனில் இது தானே எப்போதும் இவர்களால் நமக்குக் கிடைக்கும் நன்மை. நடு வான் சாகசத்தில் உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு மரணப் போராட்டத்திற்குத் தயாராவோம் காமன் மென்.

அழகான அரண்மனையில் நால்வரைக் கொன்ற பாம்பைக் கண்டால் சமாதானம் பேச மாட்டோம். அடித்துக் கொன்று விடுவோம். ஆனால் அது மனிதன் எனும் போது மட்டும் இத்தனை அவலங்கள். இதெல்லாம் அரேபிய நாடுகளில் நடக்குமா... நம் நாட்டில் மட்டும் தான். ஏனெனில் நம் தாய்த்திரு நாடு இந்தியா.