நல்லாத் தானே போய்க்கிட்டு இருந்துச்சு...

ஹாய் ஹாய் ஹாய்.... ரொம்ப நாளைக்கப்புறம் மறுபடியும் வந்துட்டேன். இந்த 10 நாளா என்னைத் தேடினவங்கள்லாம் (அப்படி யாராவது இருந்தா) இனிமே புயல் கிளம்பிடுச்சுன்னு சூதானமா இருந்துக்கோங்க.

போன வாரம் 3 நாட்கள் யோகி ஊர்ல இல்ல. பயங்கர குஷி. ஏன்னா அவர் இல்லைன்னா நோ சமையல், இஷ்டத்துக்கு டி.வி பார்க்கலாம், தமிழ்ப் படங்கள் பார்க்கலாம். தவிர, அவரோட க்ரெடிட் கார்டை எடுத்துக்கிட்டு ஜாலியா ஊர் சுத்தலாம். இந்த முறை அவர் வெளியூர் போனது வீக்கெண்டா அமைய தோழியை வர சொல்லி ஷாப்பிங் ப்ளான் போட்டோம். வெள்ளிக் கிழமை ஒரு நாள் ஆஃபிஸ். அடுத்து 2 நாள் லீவ். நல்லா சுத்தலாம்னு முடிவு பண்ணி, லிஸ்டெல்லாம் போட்டாச்சு. டெல்லியின் பெஸ்ட் 3 மார்க்கெட்ஸ் போறதுன்னும் டிஸைட் பண்ணியாச்சு. வெள்ளிக் கிழமை ஃப்ரிட்ஜ்ல இருக்குற மிச்சம் மீதியை ஸ்டாக் க்ளியரன்ஸ் பண்ணியாச்சு.

சனிக்கிழமை லீவுன்னு சொல்லியிருந்தவ, வெள்ளிக் கிழமை சாயங்காலம் வந்து “நாளைக்கு வொர்க்கிங் விக்கி”ன்னதும் முதல் ஷாப்பிங் ப்ளான் கேன்சல். இருந்தும் எல்லாத்தையும் சண்டே ஒரே நாள்ல கவர் பண்ண திட்டம் போட்டோம். சனிக் கிழமை அவளுக்குத் தானே ஆஃபிஸ் நமக்கில்லையேன்னு வெள்ளிக் கிழமை ராத்திரி 3 படம் பார்த்தேன். Death at a Funeral (Comedy Story), விண்ணைத் தாண்டி வருவாயா ரெண்டும் பார்த்து முடிச்சிட்டுப் போதும்ன்னு நினைச்சப்போ எல்லாரும் நல்லாருக்குன்னு சொன்னாங்களேன்னு நம்ம்ம்ம்பி “தமிழ்ப்படம்” பார்த்தேன். :( மொக்கை தாங்க முடியல.

காலைல 5 மணிக்கு தலை வலியோட தூங்கப் போனா 6 மணிக்கு அலாரம் அடிக்குது. சரின்னு எழுந்து அவளுக்கு லஞ்ச் செய்து பேக் பண்ணிக் குடுத்து அனுப்பிட்டுப் படுத்தா, மறுபடியும் மணி அடிக்குது. தூக்கக் கலக்கத்துல அலாரத்துத் தலைல தட்டி கைல அடி. அப்புறம் தான் தெரிஞ்சது அடிச்சது அலாரமில்ல, காலிங் பெல். வீட்டுல வேலை பாக்குறவங்க வந்தாச்சு. எழுந்து அவங்க போற வரை உக்காந்திருந்தேன். மணி 10 ஆச்சு. சரி, சாப்பிட்டுத் தூங்கலாம்ன்னு ஒரு ப்ரெட் டோஸ்ட்டைப் போட்டுத் தின்னுட்டுப் படுத்தேன். மறுபடியும் காலிங் பெல். அயர்ன் துணி கேட்டு அயர்ன் பண்றவர். அவர்கிட்ட துணி குடுத்திட்டு கொஞ்ச நேரம் நெட்ல மேயலாம்னு சிஸ்டத்தைத் திறந்தா சமையல் குறிப்பு கேக்குறா ஃப்ரெண்ட் ஒருத்தி. நோ சமையல் டே அன்னிக்கு நோ ரெசிப்பீஸ் டூன்னு சொல்லிட்டு சிஸ்டத்தைக் க்ளோஸ் பண்ணிட்டு மறுபடியும் பெட் ரூம் போனேன்.

கண்ணசந்த அஞ்சாவது நிமிஷத்துல “ டெலிஃபோன் மணி போல் சிரிப்பவள் இவளா”ன்னு தங்கை கால். அவகிட்ட ராத்திரி படம் பார்த்த சோகக் கதையை சொல்லிக் கெஞ்சிக் கூத்தாடி தூங்கப் பெர்மிஷன் கேட்டு ஒரு மணி நேரம் தூங்கினேன். மணி 3 ஆகிடுச்சு. பசி. கிச்சன் பக்கம் போய் அலமாரியைக் குடைஞ்சதுல மேகி ஒண்ணு கிடைச்சது. அதை வெந்தும் வேகாம தின்னுட்டு டி.வியை ஆன் பண்ணா கொடுமைக்கு கேப்டன் ஆடிக்கிட்டிருக்கார். அதைப் பார்த்து சிரிச்சுப் புரையேறி மேகி சிதறினது தான் மிச்சம்.

ஒரு மனசா குளிக்க முடிவு பண்ணி ஷவரைத் திறந்தா வெந்நீர் கொட்டுது. அதுல குளிச்சுட்டு வந்து ஏ.சி.யை ஆன் பண்ணா கரண்ட் போயிடுச்சு. ஒரு வழியா ஃபேன்லையே சமாளிச்சு உக்காந்திருந்தேன். சாயங்காலம் ஃப்ரெண்ட் வந்ததும் அன்னிக்கு முழுக்க தூங்க முடியாம போன சோகத்தை சொல்லி டின்னருக்கு வெளிய போய் சாப்பிடலாம்னு முடிவாச்சு.

ஓகே, மறுபடியும் சைனீஸ். இந்த முறை Bercos. டெல்லி, நொய்டால ரொம்ப ஃபேமஸ் ரெஸ்டாரண்ட்டாம். அடிச்சுப் பிடிச்சு சீட் போட்டு போய் டேபிள்ல உக்காந்திட்டு ஒரு வீர சிரிப்பு சிரிச்சேன். ஃப்ரெண்ட் கேவலமா ஒரு லுக் விட்டா. அடுத்ததா ஆர்டர் எடுக்க வந்தவன் நம்மள மதிக்காம பின்னாடி இருக்குற டி.வி.ல ஐ.பி.எல்லைப் பார்த்துக்கிட்டே தண்ணியை டேபிள்ல கொட்டினப்போவே எழுந்து வந்திருக்கணும். ஃப்ரெண்ட் அமைதி காக்கச் சொன்னதால பொருளை எடுக்கல.

ஆர்டர் பண்ண 5 நிமிஷத்துல எல்லாமே வந்தாச்சு. எல்லாம் வெஜ் தான். சாப்பிட்டு அங்கே கேஸினோ வாசிச்சிட்டிருந்தவரை ரசிச்சுக்கிட்டே யோகிக்கு ஃபோன் பண்ணி உங்க பெர்த் டே ட்ரீட் இங்கே தான்னு சொன்னேன். அவர் வயிறெரிஞ்ச புகைச்சல் வாசனை எனக்கு வந்ததும், ஃபோனை வெச்சுட்டேன்.

நைட் வீட்டுக்கு வர்ற வழில 2 ஐஸ் க்ரீம் ஃப்ரெண்ட் ஸ்பான்சர் பண்ணா. வீட்ல வந்து ஃப்ரீசர்ல இருந்த பிஸ்தா பாரையும் விடாம சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டு அந்த நாள் முழுக்க வேலை செய்த களைப்புல (கண்டுக்காதீங்க மக்கள்ஸ்) கவுந்தாச்சு.

காலைல எழுந்திருக்கும் போதே வயிறு ஒரு மாதிரி இருந்தது. “வெளில சாப்பிடும் போது வயிற்றுப் பிரச்சனையெல்லாம் ஜகஜம்”ன்னு வடிவேலு மாதிரி எனக்கு நானே சமாதானம் சொல்லிட்டு, காலை ஷாப்பிங் ப்ளானை அவகிட்ட கெஞ்சி சாயாங்காலத்துக்கு மாத்தினேன். நம்மூர் தயிர் சாதம் என்னவோ ரொம்ப காம்ப்ளிகேடட் டிஷ் மாதிரி நினைச்சுக்கிட்டு “விக்கி எனக்கு தயிர் சாதம் பண்ணக் கத்துக்குடு”ன்னா ஃப்ரெண்ட். ஓகே. வேலை மிச்சம்னு ரெண்டு பேரும் தயிர் சாதம் பண்ணி சாப்பிட்டு மறுபடியும் தூங்கிட்டோம்.

சாயங்காலம் எழுந்தா தலை தரைலேயும் கால் ஃபேனுக்குப் பக்கத்திலேயும் போயிட்ட மாதிரி ஒரு ஃபீல். வயித்துக்குள்ள சுனாமியே வந்த மாதிரி இருக்கு. அலறியடிச்சிட்டு டாக்டர் கிட்ட போனா, எல்லா டெஸ்ட்டும் பண்ணிட்டு, கொஞ்சம் பெரிய நோட்டுகளையும் பிடுங்கிகிட்டு “உங்களுக்கு ஃபுட் பாய்ஸன் ஆகியிருக்கு. ஸோ நோ சாலிட் ஃபுட் ஃபார் அ வீக்” அப்படின்னுட்டார். அங்கேயே உஜாலா சிஸ்டர் ஒருத்தரைக் கூப்பிட்டு “டேக் கேர் ஆஃப் ஹெர். ஷி இஸ் இன் வெரி பிட்டி கண்டிஷன்” அப்படின்னார். கண்ணுல ஜலம் கட்டிடுத்து. யோகி வேற இன்னும் வரல.

அந்த சேச்சியும் படுக்கைல படுக்க வெச்சு குளுக்கோஸ் பாட்டிலை தலைகீழாத் தொங்க விட்டு “டேக் கேர் மேடம்”ன்னு சொல்லிட்டுப் போயிடுச்சு. ஒரு வாரத்துக்கு ஏதோ ஜூஸாக் குடுத்து தேத்திக் காப்பாத்திட்டாங்க. யோகி, புதுப் பொண்டாட்டி கிடைக்கும்ன்னு நினைச்ச சந்தோஷத்துக்குக் குழி பறிச்சாச்சு. ;)

ஊட்டுக்காரர் ஊட்டுல இல்லைன்னு வெளில போய் சாப்பிட்டது ஒரு குத்தமா... அதுக்கு ஒரு வாரம் பெட்டா... என்ன கொடுமை இது. இதுனால இனிமே ஆணியே பிடுங்க வேண்டாம்ன்னு வெளில சாப்பிடுறதையே விட்டுடலாம்ன்னு நினைச்சப்போ புது ரெஸ்டாரண்ட் மெனு கார்ட் ஒண்ணு கைல வந்தது. விடவா முடியும்.... மறுபடியும் ஃபுட் பாய்ஸன் ஆனா, அதே சேச்சி காப்பாற்றும். :)

எதுக்கு இந்த மொக்கைப் பதிவுன்னு குமுறுபவர்களுக்கு: என்ன ஆனாலும் என் மொக்கைல இருந்து மட்டும் தப்பிக்க முடியாது நீங்க. ஆங்ங்ங்ங்..