இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை

திருமணமாகி இரண்டாண்டுகள் ஆகப் போகின்றன. தினசரி ஒரே கதை. காலை ஏழு மணிக்கு அலாரம், எட்டு மணிக்கு சமையலறை, ஒன்பது மணிக்கு பூஜை, பத்து மணிக்கு அலுவலகம். எட்டு முதல் பத்து மணி நேர வேலையில் க்ளையண்ட் இஷ்யூஸ், சப்போர்ட் க்வெரி, சேல்ஸ் கால்ஸ் மானிட்டரிங், சேல்ஸ் ஃபாலோஅப், சேல்ஸ் ஸ்ட்ரேடஜி, இன்வாய்ஸ் ப்ரிபரேஷன், நடுவே புத்துணர்ச்சிக்கு யோகியின் புன்னகை. மாலை 8 மணிக்கு வீடு. மறுபடியும் சமையலறை. ஒன்பதரைக்கு சாப்பாடு. அரை மணி நேரம் தொலைக்காட்சிக்கும், 1 மணி நேரம் புத்தகத்திற்குமென பகிர்ந்தளித்துப் பின் 12 மணிக்குத் தூக்கம். நடுவே தொழில் பயணங்கள். வேலைக்கான நேரம் இவ்வளவென குறிப்பிட்டுக் கூற முடியா அளவு ஒரு கையில் டூத் ப்ரஷுடனும், மறுகையில் லேப்டாப்புடனும் ஆரம்பாமகும் வேலைகள். இரவு கண்ணயர்ந்து மூடும் வேளை லேப்டாப்பை அணைக்கக் கூட முடியாது. இவைகளுக்கு நடுவே எங்காவது சென்று 4 நாட்கள் களைப்பாறி வர எண்ணும் பொழுதுகளிலும் அலுவலகத்திலிருந்து அழைப்புகள் வந்த வண்ணமிருக்கும்.

யோகியிடம் கடந்த ஒரு வருடமாய் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன் வேலையை விட்டு விடுகிறேனென. ஓய்வாய் உட்கார்ந்திருப்பது அவ்வளவு எளிதில்லை என்கிறார், அதுவும் எனக்கு. வீட்டிலிருந்து விடலாமெனும் நினைப்பு அதிகமாகும் நேரங்களில் வேலை பார்க்க முடியாமல் அலுவல்களில் குற்ற உணர்ச்சி மேலிடுவது கண்டு மிரள்கிறேன். வேலையின் மீதான காதல் குறைவது கண்டு வருத்தமாயிருக்கிறது. தவிர, வீட்டையும் அவரையும் பார்த்துப் பார்த்துக் கவனிக்கும் மனைவியாய் இருக்கவும் ஆசையாயிருக்கிறது. இக்குழப்பத்துடன் உடனிருப்போரைக் கேட்டால் அவர்களனைவரும் ஆளாளுக்கு ஒன்று சொல்லிக் குழப்புகிறார்கள். இறுதியாய் ஒரு வார விடுமுறையெடுத்து வீட்டிலிருப்பதன் சவால்களை சந்திக்கத் தயாராகிவிட்டேன். ஒரு வாரம் சலிக்கவில்லையெனில் இதை ஒரு மாதமாக நீடித்து அதற்கு மேலும் வீட்டிலிருப்பது சிரமமாயிருந்தால் அலுவலகம் போகலாமென எண்ணம். இதுவே பிடித்தமாயிருந்தால் நல்லதொரு இல்லத்தரசியாய் இருந்து விட ஆசை. முழு ஒத்துழைப்பு தர என்னவர் இருக்கையில் என்ன கவலை...

சென்ற வெள்ளிக் கிழமையிலிருந்து விடுமுறை ஆரம்பம். பத்து மணிக்கு அவரை அலுவலனுப்பி விட்டு, வீட்டு வேலைகளை பணிப்பெண்ணிடம் முடித்து வாங்கிவிட்டு, ஃபேஸ்புக், ப்ளாக், சமையல், வாசிப்பு, பெயிண்டிங் என்கையில் இதமாயிருக்கிறது, புதிதாயும். முதல் அத்தியாயத்துடன் நிற்கும் பல புத்தகங்களையும் தூசி தட்டி எடுத்தாயிற்று. அலமாரியை அழகாய் அடுக்கியாயிற்று. ரொம்ப நாளாய் செய்ய வேண்டியிருந்த வீட்டு இண்டீரியரின் மாற்றங்கள் செய்து கொண்டுள்ளேன். புதிதாய்ச் செடிகள் வாங்கி வந்து நட்டாயிற்று. தினமும் நீரூற்றி அவற்றுடன் பேச பத்து நிமிடங்கள் தேவையாயிருக்கிறது. பால்கனியில் நின்றவாறே கீழே கிரிக்கெட் விளையாடும் வாண்டுகளை ரசிக்கப் பிடித்திருக்கிறது. “ஆன்ட்டி, பால்” என வரும் சிறுவர்களுக்கு பந்துடன் சாக்லேட்டுகளையும் கொடுக்கையில் பதிலாய் அவர்கள் தரும் குறும்புச் சிரிப்பு நிறைவாயிருக்கிறது. மாமியாருக்காய் கிருஷ்ணர் பெயிண்டிங் செய்து அனுப்ப வேண்டும். யோகியின் கைக்குட்டைகளில் எம்ப்ராய்டிங் செய்ய வேண்டும். சமைக்க மறந்திருக்கும் கீரைகளை ஆய்ந்து சமைக்க வேண்டும். மாலையில் அவர் வருகையில் விதம் விதமாய் சமைத்து அசத்த வேண்டும். அட, வீட்டிலும் செய்ய எவ்ளோ வேலைகளிருக்கு.

செய்யலாம், சலித்துப் போகும் வரை அல்லது அலுத்துப் போகும் வரை அல்லது அலுவல் அழைக்கும் வரை. நிச்சயமாய் எத்தனை நாட்களுக்கு நல்லதொரு மனைவியாய் வீட்டிலேயே இருக்க முடியுமெனத் தெரியவில்லை. எக்கரை பச்சை எனப் பார்த்து விடலாம்.

கடைசியா, எதுக்கு இவ்ளோ பெரிய பதிவெழுதினன்னு உறுமுறவங்களுக்கு... , ம். அதே தான். இவ்வாரம் முழுக்க நான் வீட்டில். அதனால் தினம் பதிவுகளுண்டு. மொக்கைகளுமுண்டு. குல தெய்வத்தை வேண்டிட்டு இந்தப் பக்கம் தினம் வந்து போங்க மக்கா.