என் உள்ளம் கவர் கள்வனுக்கு...

கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்து வேலை கிடைத்து விட்டது. என் முதல் வேலை, அதுவும் கல்லூரியிலேயே வந்து செலக்ட் செய்து கொண்டு போன வேலை. நிறைய உற்சாகத்துடனும் கொஞ்சம் பதற்றத்துடனும் ஆரம்பித்தேன். கோவை எனும் அழகிய சொர்க்க நகரத்தில் வேலை பார்க்க யாருக்குத் தான் பிடிக்காது, அதுவும் தேவையை விட அதிகமாய் சம்பளமும் கொடுத்து. வேலைக்கு சேர்ந்த முதல் மாதத்தில் என் பாஸ் என்னிடம் சொன்னார் “விக்னேஷ்வரி, ஹெட் ஆஃபிஸ்ல இருந்து இங்கே ஒருத்தர் ப்ராஜெக்ட்டுக்காக வர்றார். அவருக்குத் தமிழ் தெரியது. நீதான் அஸிஸ்ட் பண்ணனும். ஆஃபிஸ் வேலை முடிஞ்சதும் சாயங்கால நேரங்களில் உனக்கு ட்ரெய்னிங் இருக்கும். குட் லக் ஃபார் த ஆன் ஜாப் ட்ரெய்னிங்”

“சரி சார் அவர் பேர்”

“யோகேஷ்”

“லோகேஷ்?”

“இல்ல, யோகேஷ். யோகேஷ் கண்ணா”

பெயர் மறந்து விடாமலிருக்க கையிலிருந்த நோட்டின் ஒரு மூலையில் எழுதிக் கொண்டேன்

ஹெட் ஆஃபிஸிலிருந்து வந்திருக்கும் ட்ரெய்னரைப் பார்க்கப் போகிறேன். எப்படிப் பேசுவார். அவர் எம்.டெக்காம். கொஞ்சம் ஹை ப்ரோஃபைல். பழகுவது கடினம் தான். எப்படிப் பேசப் போகிறேன். என் ஆங்கிலம் அவ்வளவு தேறியதா.. எப்படி என் கம்பெனியில் என்னை அவருக்கு அசிஸ்டெண்ட்டாகவும், ட்ரான்ஸ்லேட்டராகவும் நியமித்தார்கள். வந்தவர் ஏன் என் ட்ரெய்னிங் விட்டு விட்டு அவர் வேலைக்கு உதவிக்கழைக்கிறார். இப்படியே யோசித்துக் கொண்டிருந்த போது பெருந்துறை வந்து விட்டது.

ஆஃபீஸுக்குள் நுழைந்து “லோகேஷ்.. ஸாரி யோகேஷ் ஃப்ரம் நியூடெல்லி?” என்றேன்.

“ஓ, யூ ஆர் ஃப்ரம் ஹிஸ் கம்பெனி... வெல்கம்” என மரியாதையுடன் அழைத்துப் பெட்டியை கெஸ்ட் ஹவுஸில் வைக்கும் படி அங்கிருந்தவரை சொல்லிவிட்டு என்னைக் கம்பெனிக்குள் அழைத்து சென்றார் மேனேஜர்.

“ஹீ இஸ் யோகேஷ்” சொல்லிவிட்டு மேனேஜர் சென்று விட்டார்.

“ஹாய் யோகேஷ். திஸ் இஸ் விக்னேஷ்வரி” கையை நீட்டினேன். “ஹாய்” என ஒரு அசட்டைப் பார்வையுடன் கை குலுக்கி விட்டு வேலையைப் பார்க்கப் போய் விட்டார். எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. ஐ.டி. டீம் முழுக்க உட்கார்ந்து கொண்டு சர்வர், இன்ஸ்டலேஷன், டேடாபேஸ், ப்ரொக்ராமிங் என என்னென்னவோ பேசிக் கொண்டிருக்க, நான் “ஙே” என மிரட்சியுடன் முழித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

மாலை இருவரும் ஒன்றாக கெஸ்ட் ஹவுஸ் திரும்பினோம். இருவருக்கும் எதிரெதிர் ஃப்ளாட்டுகள். ஒவ்வொரு ஃப்ளாட்டும் 2BHK. மணி 8. நன்றாகவே இருட்டியிருந்தது. என் ஃப்ளாட்டைத் திறக்காமல் அவருடன் போய் நின்று கொண்டு, “வில் யூ ப்ளீஸ் கம் வித் மீ” என்றேன்.

ஒரு வித்தியாசப் பார்வையோடு “வாட்” என்றார்.

“ஐ ஆம் ஸ்கேர்ட் ஆஃப் டார்க்னெஸ். வில் யூ ப்ளீஸ்....”

“வொய்?”

“ப்ளீஸ்”

“வாட் இஸ் யுவர் ப்ராப்ளம். ஃபார் வாட் டு யூ கால் மீ?” என்றார் இன்னும் கடுமையாக.

கொஞ்சம் எரிச்சலுடனும் நிறைய பயத்துடனும் வழக்கம் போல் அதே அசட்டு சிரிப்புடனும் “ச்சும்மா” என்றேன்.

நொடியில் மாறிய அவர் முகம் கேவலமாய் “வாட்....?”டை உதிர்த்தன இதழ்கள்.

மிகுந்த கோபத்தில் “நத்திங்” என் என் ஃப்ளாட்டிற்குள் நடுங்கிக் கொண்டே நுழைந்து லைட்டைத் தேடிப் போட்டு சமாளித்து விட்டேன்.

“என்ன ஆளு இவர். ஹாய் சொல்லிக் கை குடுத்தா தலையெழுத்தேன்னு கை குடுக்குறார். ஆஃபிஸ்ல முழு நேரமும் ஏதோ வேலை செய்து கொண்டே இருந்தார். நம்மை ஒரு முறை கூட மதிச்சுப் பார்த்ததா தெரியல. வந்து கதவைத் திறக்கத் துணைக்கழைத்தால் கத்துகிறார். சே, சரி ஆள் கிட்ட மாட்டிக்கிட்டோம். 15 நாள் எப்படி போகப் போகுது” எனத் தலையில் கை வைத்து உட்கார்ந்திருந்த போது மொபைலில் அழைத்தார்.

“ஃபினிஷ் யுவர் டின்னர் அண்ட் கம் டு த காமன் ட்ராயிங் ஹால் ஃபார் ட்ரெய்னிங் அட் 9” என சொல்லி என் பதிலை எதிர்பார்க்காது ஃபோனை வைத்து விட்டார். கிர்ரென்றது.

அன்றிலிருந்து தினமும் இரவு 9 மணி முதல் 11 மணி வரை. அதே ட்ராயிங் ஹால். அதே ட்ரெய்னிங். தூக்கம் சொக்கும் எனக்கு. அவரோ ரொம்ப சீரியஸான ப்ரசெண்டேஷன்களை விளக்கிக் கொண்டிருப்பார். வெளியில் எங்கள் ஹாலைக் கடந்து வாக்கிங் போபவர்கள் ஒரு பாவப் பார்வையுடன் என்னைப் பார்த்து செல்வார்கள். மறுநாள் காலை ஆஃபிஸிலும் ஒரு நிமிட இடைவெளியில்லாது வேலை செய்வார். எனக்கும் டன்னளவு வேலை கொடுப்பார். அவருடன் ஃபாக்டரி முழுக்க சுற்றினேன். இவருக்கும், லேபர்மென்னுக்கும் ட்ரான்ஸ்லேட்டராய் இருந்தேன். இரண்டு நாட்களில் அவர் உழைப்பு பார்த்த பின் ஒரு மரியாதை வந்தது. அடுத்த வாரத்திலிருந்து நானும் சீரியஸாய் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தேன். அவருக்கும் மகிழ்ச்சியாய் இருந்தது. பல இரவுகள் 2,3 மணி வரை ஃபாக்டரியில் அவர், ஃபாக்டரி மேனேஜர், யூஸர்ஸ், நான் என வேலை செய்திருக்கிறோம். இதனால் எங்களை மனசுக்குள்ளேயே திட்டிக் கொண்ட யூஸர்ஸ் அதிகம். இருவரும் சேர்ந்து பகலிரவு பாராமல் வேலையை முடித்தோம்.

அவர் கிளம்பினார். டெல்லி சென்று சேர்ந்தவரை அழைத்தேன். “ரீச்ட் சேஃப்லி?” என்றேன். “ம்....” என்றார். அவருக்கு விமானப் பயணம் வாரத்திற்கொரு முறை. எனக்கோ இவ்வளவு தூரம் சென்றாரே, பத்திரமாக சென்றாரா என்ற விசாரிப்பு. அவ்வளவு தான். மறுபடியும் ப்ராஜெக்ட், வேலை, என் டெல்லி பயணம், மறுபடியும் ஹெட் ஆஃபிஸில் இவரிடமிருந்து ட்ரெய்னிங் எனத் தொடர்ந்தது. யாரையும் தெரியாத டெல்லியில் எங்கோ ஒரு ஹோட்டலில் தங்க வைக்கப்பட்டிருந்தேன். அலுவலகத்திலிருந்து 20 கி.மீ. தொலைவில் ஹோட்டல். ஹிந்தியில் “மே ஹிந்தி நஹின் மாலும் ஹை” என்ற தப்பான ஒரு வாக்கியம் தவிர வேறெதுவும் தெரியாது. அவர் தான் தினமும் பிக்கப், ட்ராப். வாரயிறுதிகளில் டெல்லியைக் காண்பித்தார்.

ஒரு வருடத்தில் டெல்லிக்கே ட்ரான்ஸ்ஃபரும் ஆனது. இப்போது டெல்லி போக பயமில்லை. அவரிருக்கும் தைரியம். நல்ல நண்பராகிப் போனார். அதன் பின் ஒரு நாள் சொன்னார் அவர் புரிந்து கொண்ட முதல் நாள் மாலையின் “ச்சும்மா”வை. ஹிந்தியில் “ச்சும்மா” என்றால் என்ன எனத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். எங்கும் சொல்லி அடி வாங்கி வைக்காதீர்கள்.

எல்லாம் நன்றாகப் போய்க் கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவர் கெட்ட நேரம் இருவருக்கும் காதல் பற்றிக் கொண்டது. சரியா தவறா, ஒத்து வருமா வராதா, வீட்டை எப்படி சமாளிக்க, சம்மதிக்க வைக்க என்றெண்ணியே காதல் நாட்கள் கழிந்தன. எல்லாப் பிரச்சனைகளையும் ஒரே ஆளாய் எதிர்த்து நின்று எல்லாரின் சம்மதத்தையும் பெற்று கோலாகலமாக என்னைக் கைப்பிடித்தார்.

அவரின் உழைப்பு, உண்மை, அன்பு, காதல், பொறுப்பு, அக்கறை எல்லாவற்றிலும் சுகமாகவே கழிகின்றன நாட்கள். இதே சுகம் வாழ்நாள் முழுக்க வேண்டும். Happy Birthday Yogi. I love you.