நினைவுகளின் ஈரம்

கிட்டத்தட்ட 8 வருடங்களாகத் தேடிய குரலை, முகத்தைத் திடீரென ஒரு நாள் திருவிழாக் கூட்டத்தில் பார்த்தால் எப்படி இருக்கும்... அப்படி இருந்தது எனக்கு நேற்று.

ஜெயா. என் பள்ளித் தோழி. 11,12 ஆம் வகுப்புக் குறும்புகளினூடே எப்போதும் படிப்பை மட்டுமே எங்களுக்கு நினைவூட்டும் எங்கள் நால்வர் கூட்டத்தில் ஒருத்தி. என் அம்மாவின் பெயர் கொண்டவளென்பதால் எனக்குக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே பிடித்தவள். தினமும் டியூஷன் செல்ல என்னை வீட்டிற்கு வந்து அழைத்துச் சென்றவள். மிகவும் அமைதியான, கொஞ்சம் பயந்த சுபாவம் கொண்ட அழகுப் பிசாசு.

11 ஆம் வகுப்பில் பாசானால் போதும் எனப் படித்துக் கொண்டிருந்தோம். 12 ஆம் வகுப்பில் அப்படி முடியவில்லை. கெமிஸ்ட்ரி எனக்குப் பிடித்த சப்ஜெக்ட் என்றாலும், எப்போதும் திட்டிக் கொண்டே பாடம் நடத்தும் கெமிஸ்ட்ரி மேடத்தைப் பிடிக்காததால் டியூஷன் செல்ல வேண்டி வந்தது. ஜெயாவுக்கு கெமிஸ்ட்ரி என்றாலே உதறும் அப்போது. அதனால் இருவரும் ஒன்றாய் போனோம். சயின்ஸ் குரூப் என்றாலே எல்லாப் பாடத்திற்கும் டியூஷன் போகும் வழக்கம் இருந்த நேரமது. காலை 5.30க்கு ஆரம்பிக்கும் டியூஷன்கள் பள்ளி நேரம் வரை தொடரும். பள்ளியின் மாலை நேர சிறப்பு வகுப்புகளுக்குப் பின் இரவு 9 மணி வரை ஏதாவது டியூஷனில் இருப்போம்.

தேர்வு நேரங்களில் இனி டியூஷன்ஸ் வேண்டாம் என முடிவு செய்து கடைசி 3 மாதங்கள் நாங்கள் நால்வரும் ஒன்றாய் சேர்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தோம். எங்களில் எப்போதும் டென்ஷனாய் இருப்பாள் விஜி. சரியான படிப்ஸ். படிப்போடு வேறு கதைகளையும் அரைத்துக் கொண்டிருப்போம் கோதையும் நானும். விஜியின் டென்ஷனை சாந்தப்படுத்தி, கோதையையும் என்னையும் கெஞ்சி அழைத்துப் படிக்க வைப்பாள் ஜெயா. ரொம்ப நல்லவள். ஒவ்வொரு நாள் ஒவ்வொருத்தர் வீட்டில் படிப்போம். அம்மாக்களும் பிள்ளைகள் படிப்பதால் என்னென்னவோ சமைத்து ஸ்பெஷல் கவனிப்பு நடத்துவார்கள்.

ஜெயாவிற்கு அப்போது சைக்கிள் ஓட்டக் கூடப் பயம். நான் தான் சொல்லிக் கொடுத்து பள்ளிக்கு என்னுடனே அழைத்து செல்வேன். எதிரில் பஸ் வந்தால் உடனே சைக்கிளிலிருந்து இறங்கி விடுவாள். நான் அவளைக் கடந்து போய் பின் திரும்பி வந்து அழைத்து செல்வேன். ரோட்டில் பசங்கள் இருந்தால் பார்க்கக் கூடாதென்பாள். யாராவது கேலி செய்தால் “கண்டுக்காதே விக்கி. விட்டுடு” என நடுங்குவாள். அவளின் இப்படிப்பட்ட குணங்களால் என் அம்மாவிடம் “நல்ல பொண்ணு, அமைதியான பொண்ணு” என சர்டிஃபிகேட் வாங்கினாள். அம்மா எங்களிடம் தோழி போலிருந்ததால் அவளுக்கும் அம்மாவை மிகவும் பிடிக்கும். எனக்கு அம்மாவையும், அவளையும் பார்த்தால் சிரிப்பாய் வரும். அவ்ளோ பாசம் ரெண்டு பேரும்.

ஜெயாவின் அம்மா ரொம்ப நல்லவர். எங்களைக் கவனித்த அம்மாக்களில் முதலிடம் இவருக்குத் தான். பெரும்பாலான வார இறுதி நாட்களில் நாங்கள் படித்தது அவள் வீட்டில் தான். காரணம் அம்மாவின் சமையல். அவரே எனக்கு ஃபோன் செய்து அழைப்பார். “விக்கி இன்னிக்கு இங்கே வந்து படிங்கப்பா. அம்மா உங்களுக்காக சமைச்சு வைக்கிறேன்”. “சரிம்மா”வைத் தவிர வேறு வார்த்தையில்லை.

கெமிஸ்ட்ரி வகுப்பில் மேடம் கேள்வி கேட்டால் ஜெயாவுக்கு நான் சொல்லித் தருவேன். ஃபிசிக்ஸ் புயல் அவள். “ஜெயா பெண்டுலம்ல 10 ரீடிங்ஸ் எடுக்கணுமாம். கொஞ்சம் எடுத்துத் தாயேன்” இப்படிப் பெரும்பாலான ப்ராக்டிகல் வகுப்புகள் அவள் உதவியுடனே கடந்தன.

பள்ளி நாட்களுக்குப் பின் அனைவரும் அறிவியல் பட்டப் படிப்பிற்குச் செல்ல நான் மட்டும் வேறு திசையில் பயணமானேன். எல்லாரும் ஹாஸ்டல் சிறையில் அடைபட்டதால் தொடர்ந்து காண்டாக்டில் இருக்க முடியவில்லை. கல்லூரி இரண்டாம் வருடத்தில் கோதையின் திருமணம் ஏற்பாடானது. அதற்கும் ஜெயாவால் வர முடியவில்லை. ஜெயாவின் அம்மாவை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது. “வீட்டுக்கு வாப்பா” என்றார்கள். “கண்டிப்பாம்மா” என்றேன். ஆனால் அதை முற்றிலும் பொய்யாக்கியது கல்லூரி நாட்கள். சில வருடங்களுக்குப் பின் அவளின் வீட்டு எண்ணிற்கு முயற்சித்தேன். மாற்றியிருந்தார்கள்.

என் திருமணம் நிச்சயமாயிருந்த பொழுது அவளைத் தொடர்பு கொள்ள மிகவும் முயற்சித்தேன். முடியவில்லை. அவள் வீட்டிற்கு செல்லும் வழியையும் மறந்திருந்தேன். மிகுந்த ஏமாற்றமாய் இருந்தது. பல மாதங்களாய் கோதையிடம் சொல்லி அவள் எண்ணை அறிந்து சொல்லும்படி கேட்டேன். அவளும் பலரைக் கேட்டறிந்து நேற்று கொடுத்தாள். 8 வருடங்களுக்குப் பிறகு பேசப் போகிறோம். கொஞ்சம் கலாய்க்கலாம் என நினைத்து “ஹலோ ஜெயாங்களா?” என்றேன். “ஹேய், விக்கி......” என்றாள். மிகுந்த ஆச்சரியமாயிருந்தது. அவள் குரலைக் கேட்டு 7,8 வருடங்களிருக்கும். என் அழைப்பை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லையெனினும் குரல் கேட்ட அடுத்த நொடியே அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடிந்த அவளின் நட்பை நினைத்துக் கலங்கிவிட்டேன். வார்த்தைகள் வரவில்லை. அப்புறம் பேச ஆரம்பித்தோம். பேசிக் கொண்டே..... இருந்தோம். நேற்று வெளியில் செல்ல வேண்டிய வேலை இருந்ததால் வைக்க மனமின்றி 1 மணி நேரத்திற்குப் பிறகு ரிசீவரை வைத்தேன், இன்று மறுபடியும் அழைப்பதாய் உறுதியளித்து.

புகைப்படங்களை மெயிலில் பரிமாறினோம். ஒவ்வொருவருக்கும் காலம் கொடுத்த மாற்றங்களை எண்ணி வியந்தோம். அவள் இப்போது ஒரு உயர்நிலைப் பள்ளி ஆசிரியை. வகுப்பில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தவள் இன்று மாணவர்களை மிரட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள். தமிழ்ப் பிரியையான நான் பஞ்சாபி மருமகள். கணிதப் புலியான கோதை கரண்டியுடன் கணவரையும், பையனையும் மிரட்டிக் கொண்டுள்ளாள். படிப்ஸ் விஜி வேலை பார்த்துக் கொண்டே இன்னும் ஏதேதோ படித்துக் கொண்டே இருக்கிறாள். அனைவருக்கும் எதிர்பார்க்காத வாழ்க்கை. ஆனால், மகிழ்ச்சியாய்.

அம்மாவுக்கு ஃபோன் செய்து மகிழ்ச்சியைப் பரிமாறினேன். யோகியிடம் அவர் காது வலிக்க எங்கள் கதைகளை சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் கழித்து சொன்னார், “அம்மா ஸ்கூல் டைம்ல உன்னைப் படிக்க சொல்லாம நல்லா ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட சேர்ந்து ஏன் சுத்த விட்டாங்க. இப்போ பாரு அதுனால ஃபோன் பில் கூடுது. என் காதும் வலிக்குது”. இதுக்கு மேலேயும் நான் சமைச்சிருப்பேன்? நேற்றிரவு பீட்ஸா ஹட்டில் ட்ரீட், தோழி திரும்பக் கிடைத்ததற்காக.