பாவம் தமிழ்

நேற்று மாலை பெங்களூருவில் மழை தூறிக் கொண்டிருந்தது. எப்போதும் எட்டு மணிக்கு மேல் அறைக்கு செல்லும் நான், மழையின் காரணமாக, ஏழு மணிக்கே சென்று விட்டேன். அலுவல் வேலையாக செல்லும் போது, உடன் புத்தகங்கள் எடுத்து செல்லும் வழக்கமில்லாததால் பொழுதைப் போக்குவதற்காக தொலைக்காட்சியை ஆன் செய்தேன். சேனல்களை மாற்றிக் கொண்டே வந்த நான், ஒரு அழகான தமிழ்ப் பாடலைக் கேட்டு, ரிமோட்டைக் கீழே வைத்து விட்டு, பாடலை ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

பாடல் முடிந்து திரையில் தோன்றிய பெண் வித்தியாசமான உடைகளை அணிந்து, விசித்திரமாய் காட்சியளித்தார். சரி, நான் தான் வேறு ஏதோ மொழி சேனலில் தமிழ்ப் பாடலைப் பார்த்து விட்டேன் போலும் என நினைத்து மாற்றப் போகும் போது "ஹலோ, சொல்ங்க" என்ற அவரது குரல் தமிழ் தான் என்ற லேசான நம்பிக்கையைக் கொடுத்தது. அவர் கீழே என்ன உடை உடுத்தி இருந்தார் என தெரியவில்லை. மேலே ஒரு சிறு குழந்தையின் சட்டையை வாங்கிப் போட்டிருந்தார். எங்கே கிழிந்து விடுமோ என்கிற பயம் நிகழ்ச்சி பார்த்த அனைவருக்குமே வந்திருக்கும். ஒரு கை முழுவதுமாகவும், மற்றொரு கை இல்லாமலும் அந்த ஆடை வடிவமைக்கப் பட்டிருந்தது. நல்ல வடிவமைப்பு தான் என்றாலும், தமிழ்த் தொலைக்காட்சியில், தமிழர்களுடன் அழகான தமிழில் பேசுவதற்கு அது தேவை தானா என்ற கேள்வியுடன், அதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

காதில் இருந்த கை வளையல்கள், நூடுல்ஸ் போன்ற தலை முடி, மூக்கிலிருந்த மற்றொரு வளையம், கழுத்திலிருந்த பாசி மணிகள், தப்புத் தப்பான தமிழ் இவை எல்லாம், ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தவரை எனக்கு நினைவூட்டவே, "பரவாயில்லையே! இவர்களுக்கு நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளர்களாகவும் இட ஒதுக்கீடு தரப்பட்டுள்ளதே" என்ற ஒரு திருப்தி. ஆனால், அவர் பேசிய தமிழ் தான், அவர் எந்த இனத்தவர் என கண்டு கொள்ள சற்று சிரமமாய் இருந்தது. ஏனெனில், நன்கு படித்த மேதைகளும் சரி, நாடோடிக் கலைஞர்களும் சரி அவர்களுக்கென ஒரு மொழி வைத்துக் கொண்டு அதை சரியாக பேசி வருகிறார்கள். அப்படி இருக்க இவர் பேசியது எந்த இனத்தவரை சேர்ந்தது என்ற ஐயத்துடன் என் தோழியை தொலை பேசியில் அழைத்துக் கேட்டேன்.

"வித்யா, டிவியில் ஒரு நிகழ்ச்சி பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். உன் வீட்டு டிவியையும் கொஞ்சம் ஆன் செய்து, அந்த வர்ணனையாளர் பேசுவது எந்த வட்டார மொழி என கேட்டு சொல்லேன்" என்றேன். அவளது ஊரில், நான் குறிப்பிட்ட அந்த சேனல் ஒளிபரப்பாவதில்லையாம். வேறு வழியே இல்லை, அது எந்த வட்டார மொழி என தெரிந்து கொண்டே ஆக வேண்டும் என்ற ஆவலில் நானே அவளிடம் அந்த உரையாடலை வர்ணனையாளர் மற்றும் அழைப்பாளர் போல் பேசிக் காண்பித்தேன்.

"ஹலோ, சொல்லுங்க. யார் பேஸ்ரிங்க. "

"வணக்கம்ங்க, நான் முனியாண்டி நாகர் கோவில்ல இருந்து பேசறேன் மேடம்"

"ஹையோ, மெடம்நெல்லாம் சொள்ளாதிங்க. என் பேரு ஷாலினி. நீங்க அப்படியே குப்பிடுங்க"

"சரி ஷாலினி, நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க."

"ஒஹ், தேங்க் யூ. எள்றும் அப்டி தன் சொல்ரங்க. சொல்ங்க, முன்யண்டி, உங்கள்கு என்ன பிடிகும்"

"எனக்கு உங்களனா ரொம்ப பிடிக்கும் ஷாலினி. ரெண்டு வருஷமா உங்க தொலைக்காட்சிக்கு போன் போட்டு பேசுறேன். ஆனா, உங்க கிட்ட இன்னிக்கு தான் பேச முடிஞ்சது."

"ஒ, ஸ்வீட். உங்க கிட்ட பெஸ்நதுல ரொம்ப ஹேப்பி. இப்டியே எங்கலுக்கு தொடர்ந்து கால் பண்ங்க. அப்றம் ஷோல்ங்க, உங்க வைப் நள்ளா இருகங்க்லா"........

இவ்வாறாக தொடர்ந்தது அந்த உரையாடல்.

இதை என் தோழியிடம் சொல்லி முடித்த போது, அவள் இது தான் தொலைகாட்சி நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளர் தமிழ் என சொன்னாள். எனக்கு தலையே பிய்த்து விடும் போல் இருந்தது. பஞ்சாபியான என்னவரின் தமிழ் எவ்வளவோ நன்றாக உள்ளது என எண்ணி மகிழ்ந்தேன்.

தமிழுக்கு தான் எத்தனை கால மாற்றங்கள். இயல் தமிழ், இசைத் தமிழ், நாடகத் தமிழ் என்பது போய் சென்னைத் தமிழ், மதுரை தமிழ், கோவைத் தமிழ் வந்தது. இப்போது தொலைக்காட்சித் தமிழ், வானொலித் தமிழ் மற்றும் நடிகைத் தமிழ் என அதுவும் உருமாறிப் போனதை எண்ணி வருந்த மட்டுமே முடிகிறது.

தொலைக் காட்சி வாயிலாக தமிழ் இல்லங்களுக்கு செல்லும் இவர்கள், உடை மற்றும் நாகரீக விதத்தில் முன்னேறலாமே. இதை நண்பர் மணியிடம் வருத்தப்பட்டு சொல்லிக் கொண்டிருந்த போது, தமிழ் மக்களுக்காக ஒரு தொலைக்காட்சி சேனலில் மட்டும் இந்த சீரழிவு இல்லை என்றார். சற்று ஆறுதலாக இருந்தது.